گفتار چهارم) نتیجه گیری پایانی

1 ) اینکه باید دانست که قرآن کریم،بیانی کامل پیرامون هر موضوعی اعم از اصول و فروع دین؛ علوم گوناگون مرتبط با مسیر رشد و کمال و ... در هر زمان و مکانی می باشد: « وَیَوْمَ نَبْعَثُ فِی کُلِّ أُمَّةٍ شَهِیدًا عَلَیْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَجِئْنَا بِکَ شَهِیدًا عَلَى هَؤُلاءِ وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِینَ  (89 نحل) ».

2 ) اینکه خداوند یکتا اسباب هر کاری را برابر فضلش که گسترده است به همه ی بندگانش می دهد و این آنان هستند که باید پیروی اسباب عطا شده از سوی خدا بر خودشان را بنمایند و شکر گزار فضل خدا بر خودشان باشند و بدانند که فضل او می تواند بر هر یک از بندگانش که بخواهد به صورت خاص نیز که از رحمت او میباشد تعلق گیرد به نحوی که مایه ی برتری برخی از بندگانش بر برخی دیگر شود تا دیگران رو به سوی جهل و غفلت از امور نبرند و بدنبال فساد روی زمین نروند بلکه در جهت اصلاح امور بکوشند.  به عبارت دیگر امور جهان بر اساس اسباب و علل آفریده شده و به پیش میرود و بنابراین باید برای انجام کارها از اسباب مربوط به خود استفاده کرد. اسباب؛ امری که همانطور که بر اساس آیات الاهی در بخش مرتبط با رسالت حضرت موسی ع و حضرت هارون ع گذشت؛ فرعون از هامان خواست تا با ساختنش بتواند به زعم خود بر خدای موسی ع اطلاع پیدا کند. و این می رساند که او نیز به لزوم وجود اسباب برای کارهای اعتقاد داشته، اما پرسشی که هست اینکه پس چرا او که مثل همه نیازمند خداوندگار است؛ ادعای خدایی کرد و به خاطر استکبار از آیات الاهی و رسولانش مورد خشمش واقع شد.؟ و چرا اطرافیانش از خود یا یکدیگر در این باره نپرسیدند و اندیشه نکردند که کسی که ادعای خدایی می کند (سبحا الله) چه نیاز به اسباب برای کارش دارد ؟. آری تمام اینها به خاطر اندیشه نکردن و خرد نورزیدن روی امور توسط هر فرد عاقل و بالغی است.

3 ) اینکه باید ضمن تقوای الاهی بدنبال وسیله ای به سوی او بود و در راهش کوشش نمود، که این وسیله همانا تنها قرآن کریم است که برخوردار از نور و هدایت و رحمت و شفا و ... می باشد و به عنوان سببی در دسترس بشر و مومنین قرار گرفته است تا پیروی آن را نمایند و به رستگاری برسند؛ و نه جز آن. « یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ وَجَاهِدُوا فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ (35 مائده)».

با سپاس بی کران خدای یکتا را به خاطر این منت و نعمت های بی شمارش که از فضل و رحمت گسترده اش بر من ارزانی داشته و به من بخشیده است و خواستار فزونی آن و نیز فزونی بیش از پیش دانش کتاب و حکمت همچنین دادن اسباب بیشتر از جانب حضرتش برای ترویج همراه با دانش عطا شده از سوی او جل عظمته برای طالبین امر با پیروی از آن می باشم. با شادباش میلاد امام حسین ع. 31/فروردین/1397